تنوع، برابری، همه‌پذیری و تعلق (Diversity, Equity, Inclusion and Belonging)، بحثی است که در آینده نزدیک بیشتر و بیشتر از آن خواهیم شنید. در این مقاله بررسی خواهیم کرد که دقیقاً چگونه از D&I به DEIB رسیدیم؟ چرا اینقدر این موضوع مهم است؟ و چگونه می توانید DEIB را در سازمان خود تقویت کنید؟

تنوع، برابری، همه‌پذیری و تعلق چیست؟

تغییر از DEI به DEIB یکی از ۱۱ روند منابع انسانی است که از سال ۲۰۲۲ آغاز شد. 

تکامل موضوع تنوع و همه‌پذیری هرگز سرعتی همانند دو سال گذشته نداشته است. به نظر می‌رسد که مفاهیم «تنوع و همه‌پذیری» (یا DI) در بسترهایی که با نوعی سوگیری ذاتی مواجه بودند، برای ایجاد تغییرات فرهنگی کافی نبوده است. همین مسأله سبب این شده است که موضوع «تنوع و همه‌پذیری» کم‌کم به سمت مفاهیم «تنوع، برابری، و همه پذیری» (یا DEI) حرکت کند.

اما باز هم به نظر می‌رسد که وجود تنوع، برابری و همه‌پذیری در میان نیروی کار نیز برای ایجاد محیط کاری که به افراد کمک کند بهترین نتیجه لازمه را بدست آورند کافی نیست. حتی یک محیط کار که تماماً قصد دارد توزیع نیروی انسانی‌ای متنوع، برابر و همه‌پذیر داشته باشد، گاهی اوقات نمی‌تواند کارکنان گروه‌هایی را که نمایندگی یا تعداد کمتری دارند را حفظ کند، زیرا آنها احساس نمی‌کنند که به آن محیط کار تعلق دارند.

تعلق در محل کار مولفه‌‌ای جدید به معادله DEI اضافه می‌کند. احساس تعلق داشتن در محل کار، باعث تغییر به سمت امنیت روانی و همه‌پذیری واقعی می‌شود.

سازمان‌ها و تیم‌های منابع انسانی به طور فزاینده‌ای در حال فهم این موضوع هستند که «تنوع، برابری، همه پذیری و تعلق» امری حیاتی و بلندمدت برای سازمان است. 

بر اساس گزارشی درباره تعلق که در سال ۲۰۲۱ توسط موسسه نیروی کار Achievers تهیه شده، احساس تعلق یک عامل کلیدی برای موفقیت سازمانی است، چرا که:

• به طور مثبت بر نگهداشت نیروی کار تأثیر می‌گذارد: بر اساس این گزارش، ۴۰ درصد از پاسخ دهندگان با حس تعلق قوی به ندرت به کار در جای دیگر فکر می‌کردند و در مقابل فقط ۵ درصد از پاسخ دهندگان با احساس تعلق پایین، به ندرت به کار در جای دیگر فکر می‌کردند.
• بهره‌وری را افزایش می‌دهد: در این تحقیق ۴۵ درصد از پاسخ دهندگان با حس تعلق بالا می‌گویند که در محل کار در بهره‌ور‌ترین حالت خود هستند. در‌حالی‌که، تنها ۶ درصد از کسانی که حس تعلق پایینی دارند موضوعی مشابه را بیان می‌کنند.
• بهترین راه برای ارتقای برند کارفرمایی است: ۵۱ درصد از پاسخ دهندگان با احساس تعلق بالا، سازمان خود را به عنوان محلی عالی برای کار توصیه می‌کنند، در مقابل ۴ درصد از کسانی که احساس تعلق پایینی دارند چنین موضوع مشابهی را مطرح می‌کنند.

تفاوت بین همه‌­پذیری و تعلق چیست؟

به طور خلاصه، و به بیان ساده، همه­‌پذیری (فراگیر بودن) شامل تلاش‌ها و رفتارهایی است که می‌تواند توسط سازمان یا در واقع توسط افراد در سازمان پرورش داده شود. اما تعلق موضوعی است که خود کارکنان در درونشان احساس می‌کنند و نتیجه تلاش‌های سازمان در جهت همه‌پذیری است. اجازه دهید بیشتر توضیح دهیم.

محیط کاری همه‌پذیر (فراگیر)، محیطی است که افراد در آن احساس امنیت کنند، مجبور نباشند که از نشان دادن شخصیت واقعی، استعدادها و آرزوهای خود و همچنین ناامنی‌ها، تردیدها و نگرانی‌های خود بترسند. این همان جایی است که هرکسی می‌تواند تمام خود را به کار گیرد و آزادانه نظر خود را بیان کند.

برای ایجاد این نوع محیط، همه افراد در سازمان نقش خود را دارند. در این راه لایه رهبری و مدیریت سازمان نقش مهمی را ایفا می‌کند. ایجاد یک محیط همه‌پذیر شامل سیاست‌های عادلانه و شفاف کارکنان، و همچنین شیوه‌های استخدام و پاداش فراگیر است.

با این حال، هر یک از کارکنان نیز به طور فعال به ایجاد و تقویت یک محل کار همه‌پذیر کمک می‌کنند. به عنوان مثال با رفتارهایی مانند:

• گسترش درک فرد از تعصبات ناخودآگاه،
• گوش دادن فعالانه به آنچه که همکاران می‌گویند،
• و تقویت صدا یا رساندن صدای افراد به سازمان

در یک سناریوی ایده‌آل، احساس تعلق نتیجه این تلاش‌ها و رفتارهاست. تعلق به این معناست که کارکنان احساس کنند به عنوان اعضای یک گروه پذیرفته شده و به عنوان یک جزء با سازمان به عنوان کل مرتبط هستند.

احساس تعلق یک نیاز اساسی انسان است که در سلسله مراتب نیازهای مزلو نیز تعریف شده است:

تعلق داشتن با انگیزه‌های درونی شخص نیز مرتبط است. یک انگیزه درونی که فرد تجربه می‌کند زیرا احساس می‌کند لایق و ارزشمند است. فرد از کاری که انجام می‌دهد لذت می‌برد و آن را ارزشمند و جالب می‌داند و این مساله به او حس رضایت می‌دهد.

احساس تعلق با یک حس مشترک هدف و ارتباط پرورش می‌یابد. بنابراین اگر افرادی در سازمان خود دارید که ارزش‌ها (و انگیزه‌های درونی) یکسانی دارند، این به طور مثبت بر احساس تعلق آنها تأثیر می‌گذارد.

همه‌­پذیری (فراگیر بودن) و تعلق باهم ارتباط تنگاتنگی دارند. در اصل، اگر سازمان شما همه‌پذیر نباشد، برای افراد بسیار دشوار خواهد بود که بدون توجه به ارزش‌های مشترک بالقوه سازمان و انگیزه‌های درونی خود احساس کنند که به آن سازمان تعلق دارند.

ادامه دارد…