البته که این موضوع، مختص حوزه منابع انسانی نیست. در تمامی حوزه‌ها و تمامی کشورها طیفی از کم تا زیاد آن مشاهده می‌شود. و البته برخی از آنها با تشخیصی درست، تا حد زیادی از این مقوله توزیع تریبون فاصله گرفته‌اند. فهمیده‌اند که حتی فایده فردی هم برای افرادی که تریبون نصیبشان می‌شود نیز ندارد. البته در بلند مدت این نقصان احساس می‌شود. مخاطب از تکرار افراد و نیت برگزارکننده آگاه می‌شود و حتی تاثیری منفی ایجاد می‌کند. البته این را هم بگویم که خود کسی هم که این متن انتقادی را نوشته، تریبونی به سمتش تعارف کنید احتمال ۱۰۰ درصد قبول می‌کند. موضوع من و یا شما نیستیم و موضوع همه است، موضوع فرهنگ است. فرهنگ و یا همان شیوه فکر کردن است که باید به سمت هدف اصلی که همان “توسعه” آن حوزه است حرکت کند و نه منافع فردی و جذابیت‌های صرفِ نتورکینگ و شبکه‌سازی. به عبارتی این “شبکه‌سازی” است که باید در خدمت سمینارها و کنفرانس‌ها و یا هر نوع گردهمایی‌های توسعه‌محور باشد و نه اینکه قربانی نتورکینگ.

اخیرا با رشد حوزه منابع انسانی و جایگاه انسان و استعداد در رشد کسب‌و‌کارها، شاهد رشد روز افزون رویدادهای منابع انسانی هم هستیم که در گوشه و کنار ایران در حال برگزاریست. ذاتا اتفاقی بسیار مهم و نیک است و قطعا در ادامه مسیر بهتر، پخته‌تر و حرفه‌ای‌تر می‌شوند. ولی دلیل نمی‌شود ما نقد نکنیم. شما نقد نکنید! و یا تشکر نکنیم. دمتان گرم. می‌دانم که حتی خود شما برگزارکنندگان هم این دغدغه را دارید. من فقط نوشتمش!

اما چند نشانه از اینکه می‌توان حدس زد توزیع تریبون در یک رویداد اتفاق افتاده را به نظر خودم بیان می کنم:

چالش در آنجا کم است و سخنرانان همدیگر را به چالش نمی‌کشند.

پنل‌های تخصصی به نوعی تکمیل صحبت‌های یکدیگر است.

افراد اغلب تکراری هستند. در اغلب پوسترها و فراخوان‌ها دیده می‌شوند.

افراد بیشتر رسانه‌ای هستند و کمتر افراد ناشناخته ولی کاربلد دعوت می‌شوند.

نظرات سخنرانان با بستر رویداد هم‌راستاست و کمتر شاهد بیان نظرات مخالف هستیم.

در دعوت مخاطب دقت نمی‌شود و بیشتر شلوغ بودن جذاب است.

یا نماینده درستی برای تشریح اوضاع و یا بیان مسائل نیستند. انگار اغلب نماینده قشر خاصی از سازمان‌ها هستند و یا بیشتر حرف در میان است تا درک.

و شاید نشانه‌های بیشتر نیز بتوان اضافه کرد. ولی مهم این است که به این مقوله همگی حساس باشیم تا هم کیفیت‌های برگزاری رشد کند، هم کیفیت‌های حضور افراد (هم مخاطبین عزیز و هم سخنرانان گرامی). در واقع فعالان حوزه منابع انسانی باید “دیده‌بان” این حوزه هم باشند. و دیدبانی یعنی حساسیت به انحراف از معیارها!

همه بزرگان و دلسوزان جسارت مرا می‌بخشند انشالله. چرا که همگی فعالان این حوزه بسیار مهم، خوب می‌دانیم که ارائه نظر و فیدبک صریح (ولی حتی نادرست) بهتر از بی‌تفاوتی است.

ابوالفضل زمانی

۷ مهر هزار و چهارصد و دو