همه ما اخبار هواشناسی را حداقل یک‌بار در عمرمان چک کرده‌ایم و خوب می‌دانیم که اکثر توده‌هایی‌هایی که بر سرزمین ما می‌بارند از شمال غرب و یا غرب وارد فلات ایران می‌شوند. وقتی هم که قرار است برف ببارد اول به آذربایحان غربی می‌بارد، بعد اذربایجان شرقی، اردبیل، زنجان، و … و به تهران می‌رسد. شهرداری تهران (جزو معدود کارهای درستش) هم وقتی می‌بیند که توده هوایی قرار است به پایتخت برسد، تدابیری که از دستش بر می‌آید و به ذهنش می‌رسد را پیش‌بینی می‌کند. به نظرم همین موضوع در مورد پیشروی نسلی هم صادق است. یعنی تفاوت‌ها و تغییرات اقلیمی در نسل‌ها ابتدا خود را در مهد‌کودک ها نشان می‌دهد، سپس در مدارس و مقاطعش، بعد در دانشگاه‌ها و در نهایت این موج وارد کسب و کارها و محیط صنعت می‌شود. پس زمانی که چنین روند مشخص و قابل پیش بینی‌ای در حوزه مدیریت منابع انسانی وجود دارد چرا نباید از آن استفاده کرد؟ آیا بهتر نیست که اقدامات حوزه استعدادها و راهبری سرمایه‌های انسانی ماهیت پیش‌دستانه‌تری پیدا کند؟
به نظر می‌رسد که سازگار شدن با شرایط و تغییراتی که با آن مواجه می‌شویم دیگر یک اقدام مبارک و افتخار‌آمیز در عرصه مدیریت تلقی نمی‌شود. امروزه بیش از هر چیزی نیازمند اقدامات پیش‌دستانه و مدیریت بر مبنای آینده‌پژوهی هستیم. درست است که پژوهش‌ها و جریان وحشتناک اطلاعات و ابر کامپیوتر‌ها، بیگ دیتا‌ها و … راه را برای پیش‌بینی آینده بسیار هموار‌تر کرده است، ولی پیشنهاد ساده‌تر و دم‌دستی‌تری نیز وجود دارد. اینکه از نظرات معلمان مدارس نیز در پنل‌ها و کنفرانس‌های حوزه منابع انسانی بهره‌مند شویم. از تغییراتی که قرار است با آن مواجه شویم مطلع شده و شاید معلمان عزیز تقلب‌هایی نیز به ما برسانند تا با آمادگی بیشتری به استقبال تغییرات نسلی برویم. تغییرات در نگرش‌ها، رفتارها، خواست‌ها و انتظارات و … . البته ما نیز شاید نکاتی را ارائه کنیم از تغییراتی که در حوزه کسب و کارها در حال وقوع است و به‌دردشان در رویکردهای آموزشی و تعاملاتی با دانش‌آموزان بخورد.
خوشبختانه چون اساتید دانشگاه همیشه جای پایی در کسب و کارها دارند (حال در مقام اجرا و یا مشاوره)، اتصال دانشگاه با صنعت به نسبت مدرسه با صنعت سبقه زیادی دارد و جای خالیشان خیلی احساس نمی شود. در واقع ضعف در پیوند معلمان دانشگاه با صنعت خیلی به چشم نمی خورد، اما در تاثیرات متقابل این پیوند همچنان کمیتمان می لنگد و در ین نوشتار جای بحث نیست. ولی خب همین پیوند نیز میان حوزه مدیریت منابع انسانی با معلمین مدارس نیز وجود ندارد و به گمان میتواند پیوندی خجسته برای هر دو طرف باشد به‌ویژه برای ما!
